S5 - P3: Bonte Was

Bonte Was Podcast - Hét wasprogramma over mediamissers én opstekers

Oh oh oh, wat was er de afgelopen weken/maanden toch weer een hoop vuile mediawas om door te nemen! We blikken terug op de verplichte e-learning die vanuit het Mediapact aan alle medewerkers binnen de audiovisuele sector is aangeboden. Waar Zoë al bang voor was, gebeurde ook, bewees een aflevering van Dit Was Het Nieuws.
Hoe moeilijk het blijkbaar blijft om Sranantongo correct uit te spreken, bleek nadat Danzel Silos, ook bekend als rapper Bigidagoe overleed. We kregen meerdere mediamissers getipt van onze luisteraars maar natuurlijk sloten we vrolijk af met twee kijktips van One’sy: Villa Ramadan en Dreaming Whilst Black.

Bekijk hier het fragment van Dit Was Het Nieuws: https://www.youtube.com/watch?v=E5G4Ne244HM
Bekijk hier Villa Ramadan: https://npo.nl/start/serie/villa-ramadan

Bekijk hier Dreaming Whilst Black: https://npo.nl/start/serie/dreaming-whilst-black
Heb jij zelf voorbeelden van missers of opstekers in de media, volg ons dan op www.instagram.com/bontewaspodcast en geef ze daar aan ons door.

Word vriend van onze podcast door eenmalig of vaker te doneren via www.vriendvandeshow.nl/bontewaspodcast.
Transcript:

Voice over: Audiohuis.

One’sy Muller : Dit is Bonte Was Podcast, uw favoriete wasprogramma over mediamissers en opstekers. Ik ben One'sy Muller.

Zoë Papaikonomou: Ik ben Zoë Papaikonomou.

One’sy Muller : Wat was er de afgelopen weken en maanden toch weer een hoop vuile mediawas die we graag doornemen. Vooral schoon wassen.

Zoë Papaikonomou: Fileren, lekker! Jam, jam, jam. We gaan er weer voor. We hebben heel veel tips van jullie gekregen de afgelopen maanden. Heel veel dank daarvoor. Jullie gaan er een aantal terughoren deze uitzending. Keep 'em coming! We zijn er dol op.

One’sy Muller: Ik begin meteen te zuchten.

Zoë Papaikonomou: Je moet meteen lachen, zuchten en huilen.

One’sy Muller: Anders weet ik het ook niet. Ik las een artikel op VillaMedia, een soort nabespreking van het rapport van de Commissie Van Rijn. Dat ging over ongewenst gedrag bij de NPO. Er is nu een verplichte online cursus.

Zoë Papaikonomou: Ik hoop dat er ook documentairemakers meelopen met deze hele naweeën.

One’sy Muller : The making of.

Zoë Papaikonomou: Een soort saga wordt het. Wordt dat dan ook vastgelegd? Ik ben heel benieuwd. Als dat nog niet gebeurt en iemand voelt zich nu geroepen: doe het! Het kwam ook in het nieuws dat er nu het idee is dat er een e-learning komt voor NPO'ers om te leren over wat dan overschrijdend gedrag zou zijn. Jij bent ook weer een NPO'er. Ben jij al aan de slag geweest?

One’sy Muller : Ik heb via de freelancemail van de NTR inderdaad een mail binnen gehad. Ik heb die nog niet aangeklikt. Ik heb hem gezien.

Zoë Papaikonomou: Waar zit je weerzin?

One’sy Muller : Ik heb geen tijd gehad. Ik vind het prima. Ik ben ook een beetje van de school. Ik weet nog dat ik dit gesprek ook een keer gehad heb toen het ging over racisme. Toen waren er ook mensen binnen een omroep die zeiden: ik heb hier geen zin in. Toen zei ik: het gaat even niet om of je zin hebt. Soms moet je iets doen, omdat het moet. Dat vind ik hiermee ook. We gaan het er zo over hebben hoe die mail in elkaar zit, want daarvan kan ik me voorstellen dat je er daarom geen zin in hebt. Er moet iets gebeuren, want dan kan je in ieder geval niet zeggen dat het aan jou heeft gelegen.

Zoë Papaikonomou: Wat ik er zelf een beetje ingewikkeld aan vind en dan ga ik nu eventjes het jasje vanuit diversiteit en inclusie aantrekken. Of antidiscriminatie liever. Ik denk niet dat een e-learning hetgeen is dat het toxische gedrag gaat oplossen binnen de NPO. Dat zit heel diep in de cultuur. Dat hebben wij ook al heel vaak met elkaar besproken hier. Het is niet per se dat ik daar op tegen ben. Het kan een van de dingen zijn, maar als "We gaan nu een e-learning doen!" hetgeen is wat naar buiten komt, dan word ik daar een beetje verdrietig van. Er zullen vast ook andere dingen gebeuren, maar wat er over het algemeen niet zo heel veel gebeurt, is dat mensen weg moeten. Ik vrees dat bij de NPO dat hetgeen is wat er moet gebeuren. Er moeten consequenties vastzitten aan dat gedrag. Je kan mensen verplichten om zoveel e-learnings te volgen als je wil, maar als er niet daadwerkelijk consequenties worden verbonden aan dat discriminerende of pestgedrag of machtsmisbruik, dan is het een wassen neus. Dan heb je er niks aan.

Waar ik graag een stukje uit wil laten horen is Dit Was Het Nieuws. Ik ben op zichzelf fan van dit programma. Het is een van de weinige programma's op de NPO die ik heel vaak kijk. Die Peter Pannekoek, een van de cabaretiers die daaraan meewerkt, moest dus ook die online cursus doen. Hij heeft het gedaan en fileert dat volledig. Laten we daar heel even naar luisteren.

Peter Pannekoek: Hebben jullie de verplichte online gedragscursus al gedaan van de NPO? Ik heb het namelijk deze week gedaan en ik heb hem meegenomen. Het is fantastisch. We gaan een paar situaties zien. Dan moet je beantwoorden: wat zou je doen in die situatie? Ik wil de kijker alvast waarschuwen: laat je niet verblinden door het geloofwaardige acteerwerk, goede script en levensechte situaties. Dit is waar: dit is een gedragscursus die iedereen in de media nu binnen twee weken moet doen. Eerste casus.

Acteur 1: Luister Aisha, ik zit er niet op te wachten dat we Loraine gaan vragen voor dit nieuwe programma. Ik bedoel: ze wil dat we haar met hen aanspreken. Ik vind dat veel te ingewikkeld.

Acteur 2: Loraine heeft ontzettend veel te bieden voor dit programma! Die past hierbij.

Acteur 3: Het is wat Luca zegt: het is veel te ingewikkeld. Loraine moeten we niet meer vragen voor programma's. Dat levert alleen maar gedoe op.

Zoë Papaikonomou: Ik snapte het ergens dat Peter Pannekoek dit uitkiest en helemaal fileert en er grappen over maakt. Het is vreselijk slecht acteerwerk en verder ook niet om aan te zien, maar mediamakers zijn hele moeilijke, best vervelende mensen. Als je die überhaupt iets gaat voorleggen wat ook media is, zullen ze daar standaard iets op te zeiken hebben. Ik vraag me überhaupt af of dit de methode is binnen de NPO en of je niet gesprekken met elkaar moet gaan voeren hierover. Ik vond het een beetje pijnlijk hoe Peter Pannekoek en ook de andere mensen die in de studio zaten dit aanpakten. Het werd helemaal afgemaakt omdat het zo slecht geacteerd was met hele rare voorbeelden. Het sloeg helemaal nergens op. Het was totaal niet realistisch. Deze reacties erop is hoe het op mediaredacties eraan toe zal gaan. Ik maak me zorgen over de kans dat je het alleen nog maar erger maakt met zo'n e-learning. Dan wordt het alleen nog maar vervelender.

One’sy Muller : Je bedoelt dat mediamedewerkers onderling hier grappen over gaan maken?

Zoë Papaikonomou: Precies zoals hij dat doet.

One’sy Muller : Die kans is zeer aanwezig.

Zoë Papaikonomou: Je moet andere vormen gaan vinden om aan die bewustwording te werken. Nogmaals, wat mij betreft moet je heel goed gaan kijken en heel duidelijk gaan maken wat voor consequenties dit gedrag heeft. Anders gaat iedereen hier grappen over maken. Het blijft doorgaan als mensen het idee hebben: er gebeurt mij toch niks.

One’sy Muller : Er zit ook nog een stap voor, want je moet het idee hebben dat je kan aangeven dat er iets is waarop consequenties moeten volgen. Ik denk dat het op een heleboel plekken niet veilig genoeg is om daar wat van te zeggen. Dat blijkt ook uit dat verslag van Villamedia. De NVJ heeft een luistersessie of een gesprek georganiseerd tussen makers van de NPO en Frederieke Leeflang, de voorzitter van de NPO, Peter Kuipers, directeur van KRO-NCRV, en Gert-Jaap Hoekman, hoofdredacteur van NOS Sport. Daaruit blijkt dat mensen allereerst over die e-learning zeggen: daar hebben we helemaal geen tijd voor. De montage wacht. Ze zeggen ook dat er ruimte gecreëerd moet worden, zodat medewerkers met elkaar in gesprek gaan over de definitie en het scheppen van een veilige werksfeer. Je moet het idee hebben dat je dingen kan aangeven.

Ik vraag me af of dat iemand die met hen aangesproken wil worden het grote probleem is hierin. Dat is misschien niet een perfect voorbeeld. Ik las ook een voorbeeld van iemand die met een nietmachine gooit. Als jij niet durft aan te geven dat jij dat niet fijn vindt, gaan er ook geen consequenties zijn voor diegene die met de nietmachine gooit.

Zoë Papaikonomou: Er kwam ook goed naar voren in dat Villamedia stuk dat mensen helemaal niet het gevoel hebben dat ze hier tijd voor hebben. Als je nu als NPO en andere verschillende omroepen zegt: dit vinden wij heel erg belangrijk. Dit gaat zo niet langer. Dat soort uitspraken. Al die bestuurders zijn het erover eens, maar die zitten niet op die werkvloer. Dan moet je ook hard gaan ingrijpen in de tijdschema's en mensen de ruimte geven om het hier over te kunnen hebben. Anders kan je al niet eens ergens beginnen. Er is nu meer inzicht door die Commissie van Rijn. Dat kan je ook per omroep zelf doen, maar er is zo veel meer duidelijk over wat er gebeurt. Je kan daar aan gaan werken, maar mensen die al bijna geen tijd hebben verplichten om een e-learning te doen, die vervolgens ook nog eens heel slecht in elkaar zit, die je dus aan mediamakers gaat voorleggen, is niet de methode.

Ik zie dit overigens in heel veel andere vakgebieden ook. Dan wordt er van de daken geschreeuwd: we gaan er van alles aan doen! We vinden het allemaal zo erg en weet ik het allemaal. Vervolgens krijgen mensen daar helemaal geen tijd voor en is het nog steeds niet belangrijk genoeg. Op het moment dat je een wat betere gedrags- en werkcultuur krijgt met elkaar, gaat dat je uiteindelijk tijd en geld schelen. Dat gebeurt als mensen elkaar soms durven aan te spreken als iemand zich niet goed gedraagt. Als je het gevoel hebt dat je je perspectieven kan inbrengen en er op een bepaalde manier met elkaar wordt gesproken over: wat zijn onze grenzen? Of het qua humor of iets anders gaat. Uiteindelijk kan je dan ook sneller met elkaar schakelen.

Zoë Papaikonomou: Al die omroepen willen "meer divers worden", maar een logisch gevolg van meer divers worden is dat je meer verschillen binnenbrengt. Daar word je beter van, maar dan gaat er ook meer ongemak en conflict ontstaan. Op het moment dat je daar niet goed mee kan omgaan, gaan mensen weg. Er hebben al zoveel goede mensen de journalistiek verlaten door dit soort werkculturen en de discriminatie die daaruit voortkomt. We kunnen er weer eindeloos over doorgaan, maar het raakte mij een beetje, hoewel ik heel goed begreep dat ze in Dit was het nieuws die online cursus aanpakten. Het deed me ook een beetje zeer, omdat ik weet dat dit precies is hoe erover gepraat gaat worden op redacties. Dan sla je niet alleen de plank mis, maar maak je het ook nog erger.

Ik geloof dat jij weer een gevalletje had: uitspraak, wat is het toch moeilijk?

One’sy Muller: Danzel Silos, ook bekend onder zijn artiestennaam Bigidagoe, overleed eind februari. Hij is doodgeschoten. Veel te jong overleden. Volgens mij was hij 26 of 27. Er waren twee dingen die mij opvielen in de berichtgeving. Blijkbaar is zijn artiestennaam heel erg moeilijk om uit te spreken.

Nieuwslezer: De politie onderzoekt samen met justitie de dood van de zesentwintigjarige Danzel Silos, ook wel bekend als rapper Bigadagoe.

One’sy Muller: Bigadagoe is dus niet wat je hoort te zeggen. Het is Bigidagoe. Ik weet niet wat biga is. Nee, ik weet wel wat biga is. Biga is een soort van afkorting voor iemand die heel groot is in Sranantongo. Wat mij ook opviel aan de berichtgeving is dat er meteen de link werd gelegd tussen zijn overlijden en dat ‘ie rapper was. Een paar koppen: Danzel Silos, rapper Bigidagoe, 26, van rapformatie Zone 6, doodgeschoten bij station Sloterdijk. Dat is heel feitelijk. Deze ook: rapper Bigidagoe doodgeschoten. Nog geen verdachte aangehouden. Ik ga toch even deze van Het Parool zeggen: zijn klatergouden gangsterleven werd Danzel Silos, rapper Bigidagoe, fataal. Heb jij de dader gesproken dat je dit weet? Het kan, maar ik vind ook dat die parallel die getrokken wordt tussen rap en schietpartijen - dat zie je best vaak terugkomen, ook in berichtgeving - niet terecht is.

Zoë Papaikonomou: Ook sowieso los van of er een verband is: klatergouden gangsterleven, hou toch op. Daar hou ik niet van. Als je een voorbeeld van framing wil, kan deze meteen de schoolbanken voor de journalistiek in. Alsjeblieft. Doe er wat mee. Heel typerend.

One’sy Muller : Dit is al van een tijdje geleden, maar ik heb hem toch even bewaard omdat ik dacht: dit is weer een typisch voorbeeld van hoe wij worden gevoed met ideeën over in dit geval rapmuziek. Je moet je er wat bewuster van worden dat dat gebeurt.

We gaan van moorden naar sport!

Zoë Papaikonomou: Wat een heerlijk bericht.

One’sy Muller : Sorry. Dan doe ik het nog een keer.

Zoë Papaikonomou: Dat is toch lekker?

One’sy Muller : Lieve luisteraar, elk bruggetje is mooi. Dat moeten we zo laten. Sterker nog, ik doe er nog een bruggetje bij. We gaan naar beaver shots. Voor wie niet weet wat dat is, ligt je dat toe?

Zoë Papaikonomou: Ja. Dat is een mooi frontaaltje van de vulva, punani, of het kan ook een penis zijn. Ik raak even verstrikt in het beaver shot. Dat maakt ook helemaal niet uit. We kregen weer een goede tip van een van onze vaste luisteraars, kunstenares Airco Caravan, waarvoor weer dank, Airco. Zij tipte een foto van turnster Lieke Wevers in Het Parool. Dat stuk bleek overigens overgenomen te zijn door Trouw. Op die foto zie je Lieke Wevers die aan de rekstok aan het turnen is. Die doet dan zo'n spreidstand met haar benen. Ik ben het nu aan het uitbeelden. Ik hoop dat je als je nu luistert daar een beeld van hebt. We weten allemaal wat voor soort type pakje turnsters aan hebben. Daar zat nog net een heel klein lapje over de vulva, maar laten we eerlijk zijn: dat is niet heel veel. Het was een frontaal shot, dus je kijkt zo letterlijk de punani in. Airco mailde: hebben jullie deze al gezien? Beaver shot. Zucht. Dan gaat het ook nog eens over grensoverschrijdend gedrag.

Nog heel even een kleine toevoeging daarbij: dat gaat om de vader van Lieke Wevers die daarvan is beschuldigd. Die had een rol binnen het turnteam. Ik ben heel slecht in die rollen. Misschien was hij een coach. Hij is overigens ook weer vrijgesproken, maar hij is onderdeel van het verhaal. Airco zag ook dat ze online een veel nettere foto hadden gebruikt. Begrijp me niet verkeerd. Dit is geen vulva shaming, maar - het is heel interessant - dit gaat meer om: hoe brengen we mannelijke en vrouwelijke sporters in beeld? Ik dacht: ik ga even googelen. Toen heb ik een van onze topturners, Epke Zonderland, gegoogeld.

One’sy Muller: Daar werd vooral gefocust op de armspieren waarschijnlijk.

Zoë Papaikonomou: Precies, maar je ziet hem ook allerlei spreidstand toestanden doen, maar hij heeft een broek aan. Dat is een heel ander verhaal. Laten we wel wezen: deze mensen zijn hun sport aan het uitoefenen. Het is een bekend gegeven dat we het bij bepaalde sporten een heel goed idee vinden dat de vrouwen minimaal gekleed zijn.

One’sy Muller: Beachvolleybaaaaal!

Zoë Papaikonomou: Bijvoorbeeld. Even een uitstapje hieraan gerelateerd, want dat is ook interessant. De Olympische Spelen komen eraan. Nike ontwerpt de pakken voor het Amerikaanse sportteam. Toen kozen ze twee voorbeelden voor de atletiekteams die ze hadden ontworpen. Bij de mannen was dat een keurig strak pak tot over de knie, geloof ik, of tot net boven de knie. Voor de vrouwen was het een soort tijgerpoesbadpak.
Een tijgerpoes. Bestaat dat? Ik zeg het anders, maar je kent het. Het is weer helemaal terug. Lekker hoog uitgesneden tot boven de heupjes. Ze hebben andere keuzes, maar het is heel interessant om te zien dat dat dus voor de atletiekdames wordt uitgekozen. Er kwam begrijpelijk dus kritiek op: dat sport helemaal niet lekker. Hilarische grappen: wat als mijn tampontouwtje eruit hangt? Of: dan moet ik mijn hele schaamstreek en trouwens ook vulvastreek scheren. Ik kwam erop doordat jij het had over de bikini's van de beachvolleybal dames. Hier had iemand een stuk over geschreven en een oud beachvolleybalster zei: ik heb er geen problemen mee. Ik vond het lekker zitten en ik ben eraan gewend.

One’sy Muller : Dat is net als vrouwen die dan zeggen: ongewenste intimiteit. Ik heb het nooit meegekregen.

Zoë Papaikonomou: Ik heb er geen last van. Quota. Stom. Het is heel typisch dat we toch steeds voor vrouwen bepaalde pakjes ontwerpen die er zo uitzien. Daar zit een enorme lange seksistische geschiedenis achter. Wij proberen met deze podcast ons steentje bij te dragen, maar Airco is lekker de fotoredactie van Het Parool gaan mailen. Dat vind ik heel mooi. Daar ben ik heel blij om. Die zeiden iets in de trant: onze vrouwelijke beeldredacteur van dienst vond het ook ongemakkelijk, maar andere opties waren slechter uit deze set foto's, dus heeft ze toch maar deze keuze gemaakt. Dan denk ik: slecht verhaal, maar oké.

Ze had ook de fotograaf gemaild. Die kwam met een heel verhaal over hoe moeilijk het is op zo'n moment om allemaal foto's te maken, maar hij neemt het mee. Dat is ook zo'n bekende: bedankt voor je feedback. Ik neem het mee. Hij heeft in ieder geval gereageerd. Het is aangekaart en het zet mensen toch tot denken aan. Ik heb nu een heel lang verhaal daarover verteld. Hoe kijk jij ernaar?

One’sy Muller: Ik heb het zelf niet gezien, want het was dus in het fysieke Parool?

Zoë Papaikonomou: Ja, en in Trouw dus waarschijnlijk.

One’sy Muller: Ik denk bij dit soort dingen altijd: er zijn dus meerdere stappen in dit verhaal waarop iemand had kunnen ingrijpen en dat is wederom niet gebeurd.

Zoë Papaikonomou: Dat blijft verwonderlijk. Ik was nog benieuwd. Op zich was het eerlijk in die mail dat er werd gezegd: onze vrouwelijke beeldredacteur vond het ook ongemakkelijk, maar het was uiteindelijk toch de beste foto. Dat vind ik ook fascinerend, omdat er dus online ook een andere, meer vanuit het gezicht genomen, foto stond. Nu ga ik gissen, beste luisteraar. Disclaimer. We hadden het net over: durf je het ongemak aan te kaarten? Durf je dit soort dingen bijvoorbeeld ook te zeggen zonder dat je bang bent dat je van zeurder of zeikerd wordt beschuldigd? Daar ben ik dan ook nieuwsgierig naar.

One’sy Muller : Met tijdsdruk zal het ongetwijfeld ook weer te maken hebben.

Zoë Papaikonomou: Zo langzamerhand is dat de continue die je steeds krijgt, zeker vanuit nieuwsmedia: we moesten snel, snel, snel, snel. Dan denk ik: produceer anders eens wat minder.

One’sy Muller : Daar koopt iemand die er last van heeft helemaal niks voor, want die heeft er niet maar eventjes last van. Als jij met bepaalde framing beelden of ideeën de wereld in helpt, heb ik daar last van. Ik koop er niks voor dat jij weinig tijd had.

Zoë Papaikonomou: Daarom. Nogmaals Airco, bedankt voor je tip.

One’sy Muller: Tijd voor een dienstmededeling!

Zoë Papaikonomou: We waarderen het enorm dat je naar onze podcast luistert. Deze maken we zonder er iets aan te verdienen, omdat we het belangrijk vinden dat dit geluid er is.

One’sy Muller: Vandaar dat we ook altijd aan het eind vragen of je vriend van de show wil worden. Dat betekent concreet dat we je vragen of je financieel iets kan missen, zodat wij anderen kunnen betalen om bijvoorbeeld de social media posts te maken of om de podcast te transcriberen - dat is een moeilijk woord - zodat ze voor iedereen toegankelijk zijn.

Zoë Papaikonomou: En bijvoorbeeld om onze gasten een kleinigheidje te sturen als bedankje. Vind jij het dus waardevol wat we doen, overweeg dan om ons eenmalig, maandelijks of jaarlijks te ondersteunen via www.vriendvandeshow.nl.

One’sy Muller : Einde dienstmededeling!

One’sy Muller: We kregen via onze insta @bontewaspodcast ook nog een andere tip binnen van een nieuwe luisteraar. Jij was laatst te gast bij DAMN, HONEY.

Zoë Papaikonomou: Dat was enig.

One’sy Muller : Daarin heb je het gehad over de functie van de media, wat ze zouden moeten doen. Berend heet ‘ie, is dus via DAMN, HONEY bij ons terechtgekomen. Die zei: ik heb veel geluisterd deze week. Fijne podcast. Bedankt voor het werk dat jullie doen. Ik kwam iets tegen wat jullie misschien interessant vinden. Vorige week was er een pro-Palestina conferentie in Berlijn, die hard is neergeslagen door Duitsland met meer dan 900 agenten. Ik heb hier nul Nederlands nieuws over gezien, hoewel het volgens mij ook een belangrijk perspectief is voor Nederland, ook gezien recente berichten qua druk op het demonstratierecht. Al Jazeera had het besproken. Hij zei: misschien interessant. Jullie hebben er in ieder geval een nieuwe luisteraar bij. Dank je wel, Berend, in ieder geval voor de tip.

Zoë Papaikonomou: Welkom.

One’sy Muller: Leuk dat je luistert. Blijf dat zeker doen en blijf ook tips doorsturen. Dit is heel erg aan de hand. Over pro-Palestina of anti-genocide demonstraties zijn de Nederlandse media best stil.

Zoë Papaikonomou: Ik vond dit weer een heel goed, maar dus schrijnend voorbeeld van hoe bepaald nieuws helemaal genegeerd wordt. We hadden zelf ook op Bonte Was Doet Eindredactie een andere. Dat werd dan wel gemeld. Er zijn nu op universiteiten in de Verenigde Staten heel veel protesten tegen het Amerikaanse pro-Israëlische regeringsbeleid. Ik probeer het zo specifiek mogelijk te zeggen, want daar zijn die demonstraties tegen, maar ook tegen genocide. De NOS noemde dat onlangs: anti-Israël betogingen op universiteiten Verenigde Staten worden steeds feller. Dat hebben wij verbeterd. We hebben Israël doorgekruist en er anti-genocide betogingen van gemaakt. Dat leek me in ieder geval iets dichterbij komen. Dat is dus iets heel anders. Op het moment dat je anti-Israël betoging zegt, is dat feitelijk fout. Dat is het niet. Dat vind ik sowieso kwalijk. Het is feitelijk niet kloppend, maar je doet daar wat mee.

Airco Caravan, daar is ze weer, had een mooie toevoeging onder deze post. Ze zei: in het artikel staat ook nog dat veel Joodse studenten zich geïntimideerd zouden voelen, maar dat is niet waar. Dat moet eerder enkele Joodse studenten zijn, want er zijn vooral heel veel Joodse studenten die meedoen aan deze protesten. Dat is even een heel ander verhaal. Er was ook een andere toevoeging op LinkedIn. Dit kwam van Soula Notos. Dat had ik in eerste instantie nog niet eens gezien, maar ze zei heel terecht: er staat dat die betogingen steeds feller worden, maar nu lijkt het alsof die felheid vanuit de demonstranten komt, maar dat gaat veel meer over de politie die heel hard optreedt. Ik vond dit in z'n geheel een behoorlijk pijnlijk voorbeeld van hoe je dan als, in dit geval toch een groot belangrijk medium, de NOS, heel erg meewerkt aan een bepaalde framing. Met alle gevolgen van dien.

One’sy Muller: Die zijn er aan alle kanten.

Zoë Papaikonomou: Ik vind dat je hier mede polariseert, terwijl als je andere taal kiest, dat helemaal niet nodig is.

One’sy Muller: Of feitelijk juist bent. Dat zou kunnen.

Zoë Papaikonomou: Zullen we maar even naar wat vrolijkers gaan?

One’sy Muller: Laten we dat doen, want ik heb een hele toffe tip. Allereerst, de ramadan is afgelopen, en ik heb met heel veel plezier naar het programma Villa Ramadan gekeken. Dat is een programma van presentator Karim Amghar, die mensen ontving in een villa. Ik zeg mensen, maar dat waren allemaal moslims. Dat waren volgens mij drie afleveringen waarin hij met vijf of zes verschillende mensen ging praten over hoe zij de ramadan beleven. Dat kan zijn van iemand die bijvoorbeeld het voor het eerst deed of iemand die het altijd alleen doet omdat ze geen andere moslims in de omgeving heeft. Het waren allerlei soorten verhalen.

Wat ik zo mooi vond aan die serie, los van dat ik het interessant vond om te zien, was dat er blijkbaar in Nederland heel veel verschillende soorten moslims zijn. Het was van alles. Er was een Surinaamse dame, en dan bedoel ik niet Surinaams-Hindoestaans of Surinaams-Javaans, want die zijn vaker moslim, maar een beetje moksi-achtige, gemengde dame. Er waren ook bekeerde mensen. Dat zie je vaker. Een Molukse moslim heb ik gezien, een Soedanese moslim, een Somalische moslim. Iedereen. Voor een heleboel mensen in de moslimgemeenschap zal het helemaal geen verrassing zijn dat er zoveel diversiteit is onder moslims, maar ik dacht: die redactie heeft dus heel goed laten zien dat er zoveel diversiteit is. Ik wilde ze daar even een pluim voor geven.

Zoë Papaikonomou: Leuk. Dat geldt overigens ook voor Suhoor stories.

One’sy Muller: Jaaa, mijn collega Nora!

Zoë Papaikonomou: Volgens mij waren zij ook in The Guardian gekomen.

One’sy Muller: Te gek.

Zoë Papaikonomou: Wij zijn altijd heel streng. Terecht, want het is nodig. We geven onszelf maar even een pluim. Tip: luister naar Bonte Was! Je ziet toch daar wat verbetering. Ik heb nog van dat soort items moeten maken bij AT5. Ik verzette me daar altijd tegen, maar het was dan toch altijd dat het heel eendimensionaal was. Je moest alleen maar uitleggen: tijdens de ramadan mag je niet eten. Dan doe ik altijd dat stemmetje erbij, want ik kan het niet meer. I cannot anymore. It's not possible anymore.

One’sy Muller: Maar het gaat steeds beter.

Zoë Papaikonomou: Het gaat wat beter. In ieder geval weet ik ook dat Nora en Karim het proberen, net zoals veel toffe mensen die achter de schermen zitten. We hebben het al een paar keer over de gezelligheid binnen de NPO gehad, maar zij die dus toch in die wereld dit voor elkaar boksen. Dat is een mooi iets.

One’sy Muller: Dan heb ik nog een kijktip. De vakantie komt eraan. Misschien is die al geweest als je dit luistert, maar dat maakt niet uit, want er is altijd tijd om series te bingen. Het is een serie die Omroep Zwart heeft aangekocht. Het heet Dreaming Whilst Black. Heb je hem gezien?

Zoë Papaikonomou: Nog niet, maar het staat op mijn to-do list. Ik wil het heel graag zien.

One’sy Muller: Op je te kijken lijst?

Zoë Papaikonomou: Op mijn kijklijst.

One’sy Muller : Het is zo'n grappige serie. Het is zo herkenbaar allereerst. Het gaat over Kwabena. Dat is iemand die films wil maken. Hij heeft een heel mooi idee voor een film over zijn, volgens mij, ouders uit de Windrush generation die naar Engeland zijn gekomen. Hij wil daar een soort mooi liefdesverhaal over vertellen. Dat idee is helemaal klaar, alleen moet hij het nog aan iemand verkopen om te kunnen maken. Hij heeft daar geld voor nodig. Ondertussen werkt hij bij een uitzendbureau met verschrikkelijke collega's. Uiteindelijk gaat hij daar ook weg. Super cringe momenten zitten erin net als super racistische momenten. Het was heel leuk om naar te kijken.

Ik herkende heel veel. Bijvoorbeeld een scène dat hij zijn eten heeft en dat een andere witte collega zegt: wat ruikt dat kruidig. Dat soort dingen. "Het ruikt heel sterk. Misschien dat je het ergens anders kan gaan opeten, want we eten niet op de redactie." Ik noem alles een redactie. "We eten dat niet op de werkvloer." Dan ziet hij dat andere witte collega's op de werkvloer eten, maar die eten dingen die iets minder smaakvol zijn. Dan gaat hij naar de kantine. Daar zit de enige andere collega van kleur haar eten op te eten. Dat soort dingetjes. Het enige kritische punt of kritische noot die ik heb bij de serie is dat alle witte mensen in de serie een beetje de slechteriken waren. Ze waren allemaal openlijk of niet openlijk racistisch. Ze waren allemaal clueless. Toen dacht ik: daar had misschien iets meer diversiteit in gekund. Verder was het supertof.

Zoë Papaikonomou: Het is een beetje een omdraaiing, want het was heel lang andersom.

One’sy Muller : Misschien is het bewust. Dat zou ook kunnen, maar dat viel me op. Verder is het hartstikke leuk om naar te kijken. Het zijn volgens mij afleveringen van een half uur of zo, dus daar ga je ook best snel doorheen. Dat is mijn kijktip: Dreaming Whilst Black. Bedankt Omroep Zwart voor het aankopen.

Zoë Papaikonomou: Precies. Lekker bezig. Dan even iets leuks.

One’sy Muller: Nog iets leuks?

Zoë Papaikonomou: Ja, nog meer leuks. Het is ongelooflijk! Wat zijn we leuk dit keer. Wij bestaan dit jaar vijf jaar.

One’sy Muller: Hiep hiep hoera!

Zoë Papaikonomou: Sowieso hopen wij richting de zomer een hele mooie uitzending te maken met een special guest star. We dachten: misschien is het ook leuk om een uitzending te maken met twee van jullie, dus vaste luisteraars, die het nieuws consumeren en ideeën hebben over hoe je ook als consument - net als dat Airco bijvoorbeeld redacties mailt - ook je steentje kan bijdragen en de media scherp kan houden, om daar dan samen een feestelijke uitzending van te maken.

One’sy Muller : Dat zouden wij heel erg leuk vinden. Als jij denkt: daar heb ik oren naar - dat hoeft niet fysiek. Dat vinden we leuker, want dan kunnen we je in de ogen aankijken - laat het ons even weten via een DM op @bontewaspodcast. Met deze uitnodiging aan jou zijn we aan het einde gekomen van deze aflevering van Bonte Was Podcast. Afhankelijk van waar jij luistert, kan je ook onze liveshows horen. Misschien zijn dat de volgende afleveringen die je hoort. Anders is de volgende aflevering, denk ik, ons vijfjarig jubileum. Beluister ook onze vorige aflevering, waarin we met Sahar Shirzad bespraken hoe belabberd de berichtgeving over mensen met een vluchtverleden helaas vaak is.

Sahar Shirzad: Er gebeurt iets heel gevaarlijks hier. Ten eerste erkennen we niet hoe eng en fascistisch de partij is die gewonnen heeft en wat voor middel zij hebben gebruikt. De media denkt niet massaal: wij gaan niet meer meedoen aan die middel die deze fascistische partij gebruikt, dus het totaal ontmenselijken van mensen op de vlucht. Dat doen zij niet. Zij gaan mee met de tendens vanuit de politiek en dat is heel kwalijk. Dan komt het punt: hoezo ga jij je huiswerk niet doen als Yeşilgöz zegt: heel veel? Zoek het uit. Ga naar de IND. Zorg dat tijdens de verkiezingen er een versneld proces komt in het uitvogelen wat precies de cijfers zijn waarop ons kabinet van een heel land op gevallen is? Dat komt nu pas, een paar weken geleden, boven water, nadat PVV succesvol daar gebruik van heeft gemaakt.

Zoë Papaikonomou: Dit was Bonte Was Podcast. Abonneer je op onze podcast via je favoriete podcastapp en laat, als dat kan, ook een recensie of sterren achter. Dat maakt het voor anderen makkelijker om Bonte Was Podcast te vinden.

One’sy Muller: Als jij voorbeelden hebt van missers of opstekers en wil jij bij die club mensen horen die ons helpt met deze podcast te maken, volg ons dan op Instagram via @bontewaspodcast en geef ze daar aan ons door.

Zoë Papaikonomou: Dank aan al onze betalende vrienden. We love you. Wil jij bij die te gekke club horen die ons helpt deze podcast mogelijk te maken? Wordt dan ook vriend van onze podcast door eenmalig of vaker te doneren via www.vriendvandeshow.nl/bontewaspodcast.

One’sy Muller: Dahahaag!

Zoë Papaikonomou: Doeidoeidoeidoei.